Een bezoekje aan een licht verstandelijk beperkte autistische man; geboren in een vrouwenlichaam is een mooie afwisseling op bezoekjes aan mensen met een lichamelijke- of psychische-beperking.
Zo voelt het altijd fijn om naar Ruud te gaan, maar tegelijk heftig om zijn proces mee te maken: hem bijna niet meer te kunnen verstaan als hij vertelt dat hij de voetballers op TV niet meer kan zien (hij keek graag sport). Het is grappig dat we samen altijd wel kunnen lachen. Jaren terug viel het me zwaar toen hij me liet weten dat hij er last van had zichzelf en een ander niet meer te kunnen aanraken….
Gister zag ik zijn blije gezicht: zijn haar was geknipt voor dit bezoek 🙂
Natuurlijk wilde hij tussendoor roken en drinken, terwijl de blije lach in een uurtje veranderde in een zwaar vermoeide uitstraling. ‘Zou ik hem volgende maand weer zien?’, dacht ik toen ik het bordje ‘AUB niet storen’ van de deur haalde en door de gang van het verpleeghuis verdween.
